Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Διακρίσεις



  Με  μεγάλη συμμετοχή, λάβαμε μέρος στους αγώνες  «ΑθλοΠΑΙΔΕΙΑΣ» Στίβου  μαθητών-τριών Σχολικών μονάδων Ειδικής Αγωγής & Εκπαίδευσης, Διευθύνσεων Πρωτοβάθμιας και   Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά.
 Οι αγώνες πραγματοποιήθηκαν στις εγκαταστάσεις Κλασικού Αθλητισμού Ο.Σ.Φ.Π. (όπισθεν κλειστού Γυμναστηρίου «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ» - Αγιος Ιωάννης Ρέντης).

 Οι μαθητές και οι μαθήτριές μας καταχειροκροτήθηκαν για τη συμμετοχή και τις επιτυχίες τους στα αθλήματα: δρόμος 50 μ., άλματα χωρίς φόρα και ρίψεις με μπαλάκι. 

Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ




dimpikpapeir.blogspot.com



ΕΙΔΙΚΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

          ΠΙΚΠΑ   ΠΕΙΡΑΙΑ     


                                                                    Πειραιάς, 26/05/2013

                                            Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η


           Προς τους κ.κ. Γονείς & Κηδεμόνες των μαθητών / τριών

                του  Ειδικού Δημοτικού Σχολείου ΠΙΚΠΑ Πειραιά


  Σας ανακοινώνουμε ότι  την Τετάρτη, 29/05/2013, θα πραγματοποιηθεί η Γενική Συνέλευση του Συλλόγου  Δασκάλων   και θα διεξαχθούν οι εκλογές για την ανάδειξη των αντιπροσώπων στο 35ο – 36ο Δημοτικό Σχολείο Πειραιά. 


  Την ημέρα αυτή (Τετάρτη, 29/5/2013) το σχολείο δε θα λειτουργήσει.





Ο Διευθυντής του σχολείου

Κοτσινονός Σπυρίδων

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Διεθνής ημέρα των Μουσείων


 
                                          



Τιμώμενο το Μουσείο των Δελφών
     O εορτασμός της Διεθνούς Ημέρας των Μουσείων για το 2013 έχει θέμα με τίτλο, «Μουσεία (Μνήμη + Δημιουργικότητα) = Κοινωνική Αλλαγή». Το φετινό θέμα με την μορφή εξίσωσης, συγκεντρώνει δυναμικά διάφορες έννοιες που συνδέονται άρρηκτα με το σύγχρονο μουσείο τονίζοντας τον καθολικό χαρακτήρα και την θετική του επιρροή στην κοινωνία.
    Συνδυάζοντας την παραδοσιακή αποστολή των μουσείων που στόχο έχει την διατήρηση και παρουσίαση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, με την καλλιέργεια της μνήμης και της δημιουργικότητας που είναι απαραίτητες για την εξέλιξη του ανθρώπου, επιφέρουν την κοινωνική αλλαγή με έναν εποικοδομητικό τρόπο.
      Στις 18 Μαΐου κάθε χρόνο η είσοδος σε όλα τα μουσεία είναι ελεύθερη.
Πρόγραμμα εκδηλώσεων στο:http://www.yppo.gr/2/g22.jsp?obj_id=53792

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Τώρα που ήρθε η άνοιξη...

   Το Βοτανικό κήπο Ιουλίας και Αλεξάνδρου Ν. Διομήδους στο Χαϊδάρι, επισκεφτήκαμε σήμερα.Μικροί και μεγάλοι  γοητευτήκαμε από τις προσεγμένες και ασυνήθιστες  ομορφιές του.  Μαγευτήκαμε από τα νούφαρα που αναδύονται από τις πανέμορφες λιμνούλες και τους ήχους των βατραχιών που προσπαθούν να ξεπεράσουν τα πουλιά στην πολυφωνία της φύσης.

   Η ξεναγός στην περιήγηση μας  παρουσίασε τα τμήματα του κήπου:
  • Το ιστορικό τμήμα με φυτά τα οποία αναφέρονται σε διάφορα κείμενα της ιστορίας ή της μυθολογίας.
  • Τον ανθώνα με παρτέρια που είναι ανθισμένα ολόκληρο το έτος.
  • Τον δενδρώνα  με δένδρα απ’ όλο τον κόσμο.
  • Το οικονομικό τμήμα με τα είδη της Ελληνικής χλωρίδας που έχουν οικονομική και παραγωγική σημασία.
  • Το φαρμακευτικό τμήμα με φυτά που έχουν φαρμακευτική σημασία.
  • Το συστηματικό τμήμα που έχει εκπαιδευτική σημασία και παρουσιάζει τις βασικές οικογένειες της Συστηματικής Βοτανικής.
Μια βόλτα στον κήπο αποτελεί  ιδανική επιλογή.

Κυριακή 12 Μαΐου 2013

...για τη γιορτή της μητέρας



           Ο ι ώρες που περνούσα με την μητέρα μου ήταν γεμάτες μυστήριο. Καθόμασταν ο ένας αντίκρα στον άλλο, εκείνη σε καρέκλα πλάι στο παράθυρο, εγώ στο σκαμνάκι μου, κι ένιωθα, μέσα στη σιωπή, το στήθος μου να γεμίζει και να χορταίνει, σαν να ’ταν ο αγέρας ανάμεσά μας και βύζαινα.

Από πάνω μας ήταν η γαζία, κι όταν ήταν ανθισμένη, η αυλή μοσκομύριζε. Αγαπούσα πολύ τα ευωδάτα κίτρινα λουλούδια της, τα ’βαζε η μητέρα μου στις κασέλες και τα εσώρουχά μας, τα σεντόνια μας όλη μου η παιδική ηλικία μύριζε γαζία.

Μιλούσαμε, πολλές ήσυχες κουβέντες, πότε η μητέρα μου διηγόταν για τον πατέρα της, για το χωριό που γεννήθηκε, και πότε εγώ της στορούσα τους βίους των αγίων που είχα διαβάσει, και ξόμπλιαζα τη ζωή τους με την φαντασία μου· δε μ’ έφταναν τα μαρτύριά τους, έβαζα κι από δικού μου, ωσότου έπαιρναν τη μητέρα μου τα κλάματα, τη λυπόμουν, κάθιζα στα γόνατά της της χάδευα τα μαλλιά και την παρηγορούσα:

            -Μπήκαν στον Παράδεισο, μητέρα, μη στενοχωριέσαι, σεργιανίζουν κάτω από ανθισμένα δέντρα, κουβεντιάζουν με τους αγγέλους και ξέχασαν τα βάσανά τους. Και κάθε Κυριακή βάζουν χρυσά ρούχα, κόκκινα κασκέτα με φούντες και πάνε να κάμουν βίζιτα στο Θεό.

            Κι η μητέρα σφούγγιζε τα δάκρυά της, με κοίταζε σα να μου έλεγε: «Αλήθεια λες;» και χαμογελούσε.



            Και το καναρίνι, μέσα από το κλουβί του, μας άκουγε, σήκωνε το λαιμό και κελαηδούσε μεθυσμένο, ευχαριστημένο, σαν να’ χε κατέβει από τον Παράδεισο, σαν να’ χε αφήσει μια στιγμή τους αγίους κι ήρθε στη γης να καλοκαρδίσει τους ανθρώπους.

            Η μητέρα μου, η γαζία, το καναρίνι, έχουν σμίξει αχώριστα, αθάνατα μέσα στο μυαλό μου· δεν μπορώ πια να μυρίσω γαζία, ν’ ακούσω καναρίνι, χωρίς ν’ ανέβει από το μνήμα της –από το σπλάχνο μου- η μητέρα μου και να σμίξει με τη μυρωδιά τούτη και με το κελάδημα του καναρινιού.

            Ποτέ δεν είχα δει τη μητέρα μου να γελάει· χαμογελούσε μόνο, και τα βαθουλά μαύρα μάτια της κοίταζαν τους ανθρώπους γεμάτα υπομονή και καλοσύνη. Πηγαινόρχουνταν σαν πνέμα αγαθό μέσα στο σπίτι, κι όλα τα πρόφταινε ανέκοπα κι αθόρυβα, σαν να’ χαν τα χέρια της μιαν καλοπροαίρετη μαγική δύναμη, που κυβερνούσε με καλοσύνη την καθημερινήν ανάγκη. Μπορεί και να ’ναι η νεράιδα, συλλογιζόμουν κοιτάζοντάς την σιωπηλά, η νεράιδα που λεν τα παραμύθια, και κινούσε στο παιδικό μυαλό μου η φαντασία να δουλεύει: μια νύχτα ο πατέρας μου, περνώντας από τον ποταμό, την είδε να χορεύει στο φεγγάρι, χίμηξε, της άρπαξε το κεφαλομάντιλο, κι από τότε την έφερε σπίτι και την έκαμε γυναίκα του. Κι ολημέρα τώρα πάει κι έρχεται η μάνα μέσα στο σπίτι και ψάχνει να βρει το κεφαλομάντιλο, να το ρίξει στα μαλλιά της, να γίνει πάλι νεράιδα και να φύγει. Την κοίταζα να πηγαινοέρχεται, ν’ ανοίγει τα ντουλάπια και τις κασέλες, να ξεσκεπάζει τα πιθάρια, να σκύβει κάτω απ’ το κρεβάτι, κι έτρεμα μην τύχει και βρει το μαγικό κεφαλομάντιλό της και γίνει άφαντη. Η τρομάρα αυτή βάσταξε χρόνια και λάβωσε βαθιά τη νιογέννητη ψυχή μου· κι ακόμα και σήμερα αποκρατάει μέσα μου πιο ανομολόγητη η τρομάρα ετούτη: παρακολουθώ κάθε αγαπημένο πρόσωπο, κάθε αγαπημένη ιδέα, με αγωνία, γιατί ξέρω πως ζητάει το κεφαλομάντιλό της να φύγει.

                                                                                        ΝίκοςΚαζαντζάκης                                                                                      «Αναφορά στον Γκρέκο»