ΑΥΤΙΣΜΟΣ

      2.     Αυτισμός και σύνδρομο Asperger

Την περίοδο που ο Kanner περιέγραφε τον αυτισμό στην Αμερική, ο Αυστριακός παιδίατρος Xans Asperger μιλούσε επίσης για μια παρόμοια διαταραχή την οποία περίγραψε στη μελέτη που δημοσίευσε το 1944 για την «αυτιστική ψυχοπαθολογία στην παιδική ηλικία» . Παρότι δε γνώριζε ο ένας το έργο του άλλου χρησιμοποίησαν και οι δύο τον όρο «αυτιστικός» εκφράζοντας την άποψη ότι τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά της διαταραχής είναι τα κοινωνικά προβλήματα του παιδιού, τα οποία κατά τη γνώμη τους είναι έμφυτα ή γενετικής φύσης και συνοδεύουν το άτομο σε όλη του τη ζωή. Και οι δύο μίλησαν για τις στερεοτυπίες των αυτιστικών, την πτωχή βλεμματική επαφή, την αντίστασή τους στην αλλαγή και το ενδιαφέρον τους για παράξενα αντικείμενα, ενώ δήλωσαν ότι διαφέρει ο αυτισμός από τη σχιζοφρένεια. Επιπλέον, ο  Kanner και ο Asperger εντόπισαν (έτσι τουλάχιστον πίστευαν ) τάσεις απομόνωσης ή κοινωνικής ανεπάρκειας σε πολλούς γονείς αυτιστικών παιδιών. Ο μεν πρώτος διέγνωσε ιδιαίτερα προβλήματα διαπροσωπικών σχέσεων στη μητέρα, ενώ ο δεύτερος στον πατέρα.

  Για πολλούς, ο όρος διαταραχή Asperger δεν θα πρέπει να υπάρχει, γιατί στην πραγματικότητα υποδηλώνει μία ελαφρά μορφή αυτισμού. Τα τελευταία όμως χρόνια ο όρος χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει μια υποομάδα της αυτιστικής διαταραχής με υψηλότερες λεκτικές και κοινωνικοεπικοινωνιακές δεξιότητες από εκείνη των αυτιστικών, με αποτέλεσμα το όνομα του Xans Asperger να συνδεθεί με τα πιο ικανά άτομα που παρουσιάζουν αυτισμό. Παρότι τα παιδιά με το σύνδρομο Asperger έχουν υψηλό δείκτη νοημοσύνης και ανταποκρίνονται στις σχολικές τους υποχρεώσεις ,το έλλειμμά τους σε κοινωνικές και επικοινωνιακές δεξιότητες τους δυσκολεύει τη ζωή και τα απομονώνει από τους συνομηλίκους τους.

ΠΗΓΗ:

Πολυχρονοπούλου Σ.(Αθήνα 2007) «Αυτιστικά παιδιά, σύγχρονες τάσεις ερμηνείας και αντιμετώπισης των προβλημάτων τους.»